Saskia van Valkenhoef, projectleider Buitenkans, had op school een bètapakket maar ontdekte later dat het sociale vlak haar beter past. Ze gunt alle kinderen in Nederland de ruimte om zich in eigen tempo te ontwikkelen, op hun eigen niveau, zonder dat ze al op 12 jarige leeftijd keuzes voor het leven hoeven maken.
Uit eigen ervaring weet ze dat gezinsomstandigheden een rol kunnen spelen in je schoolcarrière. Als kind verhuisde ze nogal eens. Startte op de MAVO en toen haar cijfers uitblonken, kreeg ze op een experimentele school alsnog de kans over te stappen naar de HAVO. Ze weet hoe belangrijk het is om als kind op het juiste niveau te worden uitgedaagd.
Kansengelijkheid werkt door in onze hele samenleving
‘Jongeren die lekker in hun vel zitten kunnen beter leren en voor zichzelf een toekomst verwerven. Helaas zien we dat Nederlandse jeugd in achterstandssituaties te maken heeft met een cumulatie van effecten en achterstanden. Dat is wat kansenongelijkheid zo hardnekkig maakt. Hierin is het cruciaal om integraal en vanuit verschillende domeinen, langdurig extra te ondersteunen. Dat is niet alleen van belang voor deze jeugdigen en gezinnen maar ook voor de maatschappij als geheel. Een grote diversiteit, brede participatie, veiligheid en goed onderwijs is van belang voor de hele samenleving.’
Wat is jouw expertise in dit project?
‘Mijn ervaring ligt vooral in de jeugdhulp en op het snijvlak van jeugdhulp, onderwijs en welzijnswerk. Daarnaast heb ik ervaring in ontwikkelingssamenwerking waar ik met de methode Theory of Change heb gewerkt waarmee wij ook werken bij Buitenkans. Ik richt me vooral op de dossiers die school overstijgend zijn, zoals ‘Slim samenwerken in het MDO’. Dat gaat over passend onderwijs realiseren voor kinderen die extra ondersteuning nodig hebben. En hoe de partners in het multidisciplinaire overleg daarin het beste kunnen samenwerken om dat te realiseren. Zo investeren we nu in het startgesprek aan het begin van het schooljaar. En hebben we tools waarin de knelpunten in de samenwerking zichtbaar én bespreekbaar worden. In het voortgezet onderwijs richt ik me eveneens op het verbeteren van samenwerking binnen het overleg ‘jeugd en school’, het JES. Beter samenwerken levert snellere en betere oplossingen voor jongeren die te maken hebben met jeugdhulp en passend onderwijs. Denk aan heldere procedures, maar ook het doorbreken van casussen die vastlopen. Jongeren die thuiszitten lopen een enorme achterstand op zowel in onderwijs als op sociaal gebied, dat moeten we voorkomen. We werken er hard aan om dat te realiseren, met onder andere de implementatie van het Routeboek Verzuim.’
Wat wil je persoonlijk ermee bereiken?
‘Ik houd ervan om nieuwe dingen te doen met nieuwe mensen, dit project past daar bij uitstek bij. Ik vind het vooral belangrijk om iets voor de kinderen en jongeren in Den Haag te bereiken. Daarnaast valt er nog veel te verbeteren in de samenwerking tussen onderwijs en jeugdhulp, daarin wil ik het verschil maken. We geloven dat er nog veel winst te behalen is. De eerste stappen zijn gezet en resultaten worden nu zichtbaar. Binnen dit programma doen we dat samen met Haagse scholen. Én met partners eromheen zoals coördinatoren passend onderwijs, adviseurs van samenwerkingsverbanden, leerlingzaken, jeugdgezondheidszorg, schoolmaatschappelijk werk en centra voor jeugd en gezin. En daarin lever ik heel graag een bijdrage!’
